تعیین پیکربندی بهینه برای دیوار برشی همبند

از آنجائیکه تیر پیوند، نیـروی برشی قابل توجهی را از یک دیـوار برشی با عملکرد کنسولی به دیوار برشی دیگر انتقال می دهد، تغییر شکل برشی زیادی در آن به وقوع می پیوندد. در نتیجه این تیر در زلزله به سرعت تخریب می شود. تیرهای همبند معمولاً تیرهایی با دهانه ی کوتاه و ارتفاع زیاد هستند و چنانچه به تیرهای عمیق نزدیک شوند، آنگاه با احتمال شکست های زودهنگام برشی، سازه را دچار شکست ترد می کنند و عملکرد مطلوبی در سازه نخواهند داشت. تیرهای همبند با گسیختگی زودهنگام به دلیل تشکیل مفاصل پلاستیک برشی در سیکل های رفت و برگشتی ناشی از بار زلزله سازه را دچار شکست ترد می کنند، لذا ضرورت ایجاب می کند که برای تحمل تعداد سیکل های زیاد توسط مفاصل خمشی پیکربندی جدیدی پیشنهاد شود. لذا در این پایان نامه ضمن بررسی اثر ارتفاع تیر پیوند بر رفتار لرزه ای دیوار برشی همبند کارایی استفاده از دو تیر با عمق کمتر و با رفتار پلاستیک خمشی بجای یک تیر پیوند عمیق با شکست ترد برشی بررسی خواهد گردید. هدف از پیکربندی پیشنهادی اجتناب از شکست های ترد برشی در تیرهای همبند برای رسیدن به مکانیزم های مبتنی بر مفاصل پلاستیک خمشی جهت دست یافتن به شکل پذیری بیشتر و افزایش مقاومت نهایی سازه می باشد. برای این منظور برای سازه هایی با ارتفاع مختلف، سه نمونه دیوار برشی همبند یکی با یک تیر پیوند عمیق و دو نمونه دیگر با تیر مضاعف با مقطع بهینه برای عملکرد خمشی توسط نرم افزار اجزای محدود perform 3d مدل سازی شده و نتایج حاصل از تحلیل نمونه ها تحت بار استاتیکی فزاینده و تحلیل دینامیکی از نظر ضریب رفتار، میزان استهلاک انرژی، میزان برش پایه که به سازه وارد می شود و دیگر پارامترهای عملکرد لرزه ای با هم مقایسه گردیده است. نتایج حاصل از تحلیل های دینامیکی و استاتیکی غیرخطی حاکی از این بود که استفاده از پیکربندی پیشنهادی برای دیوار برشی کوپله باعث افزایش ضریب رفتار سازه، افزایش مقاومت نهایی سازه، افزایش جذب انرژی و افزایش برش پایه ای که سازه قادر به تحمل آن است می شود. شکل پذیری سیستم های پیشنهادی نیز به میزان قابل توجهی بیش تر از دیوار برشی همبند با تیرهای عمیق می باشد که حاکی از بهبود رفتار لرزه ای آن ها است.